اشعار

روی تو از نـسیـم سحـر دلـنواز تر            گیسوی توست از شب یلدا دراز تر

روی تو باز بود و در خـانۀ تو باز            ای چشمهایت از همه مهمان نواز تر

هـرگـز یـتـیـم‌های مدیـنه نـدیـده‌انـد            از ذکر مهربان حسن چاره ساز تر

صلح تو شد دلیل سرافرازی حسین            ای از تـمام اهـل جهان سرفـرازتر

حتی شریک زندگی‌ات دشمن تو بود            مولا کدام داغ از این جانگـداز تر؟

از تیرها نگفتم و تابـوت زخمی‌ات            طاقت نداشتـم بشود روضه بـاز تر

هر کس به طریقی زده آتش جگـرت را           بـیگـانه جـدا دوست شکسـته کـمرت را

افـطار تو را زهـر به این حال کـشانـده           یک کوزۀ سربسته زمین ریخت پرت را

یـاقـوت مـدیـنـه بـه زمـرد زدی امـروز           بدجـور عـوض کرده هـلاهـل اثـرت را

از راه لبت رفـته ز چشمت زده بیـرون           یک مرتبه سوزانده همه خشک و ترت را

سرریز شد از طشت عـذابی که کشیدی           خون لخته گرفته ست اگر دور و برت را

چـیـزی بـروی طـشت بـیـانـداز نـبـیـنـد           زینب که می‌آیـد به سرت دردسـرت را

در راه زمیـن خـورده اگـر که نـرسیـده           یک ذرّه به تأخـیر بکش پس سفـرت را

اصلا بـه تـو آرامـش و لـبـخـنـد نـیـامـد           شب کرده غم کوچه و سیلی سحرت را

این در نه لگد خورده و نه اینکه شکسته           بــردار ز لـولای در آخــر نــظــرت را

عمامه‌ات افتاد ولی پیـش خـودت هـست           صد شکر نبـردست کسی تـاج سرت را

آنگونه که حاجی ست در احـرام پیاده            من هـم شـده‌ام سـوی تـو اعـزام پـیاده

طـوفـانم و می‌آیم و در حـلـقـۀ عـشّاق            بـر خویـش سـوارم ولی از نـام پـیاده

بر عـرش سوارش بکـنی روز قیامت            هر کـس طرفـت آمـده یک گـام پـیاده

ای خاص ترین عـام، می‌آیـند دوبـاره            خـاصان طـرفـت در مـلاء عـام پـیاده

ای کاش بگویند که در راه حـرم مُرد            یـک شـاعـر ایـرانـی نــاکــام، پــیـاده

زینب شده از نـاقـه پـیـاده که بـیـایـنـد            بـر تـسـلـیـتـش لــشـکــر خُـدام پـیـاده

زینب شده از ناقه پیاده که به هر حال            بــاران شـود از ابـر سـرانجـام پـیـاده

امـروز ز نـاقـه اگر افـتاد به سـرعت            یـک روز ز نــاقــه شــده آرام پـیــاده

زانـوی قــدح بـوده و بـازوی پــیــالـه            هر جا که شـرابـی شده از جـام پـیاده

از کـرب و بلا رفـته پیاده طرف شام            تـا کــرب و بــلا آمـده از شـام پـیــاده

شامی که در آن از پسِ هفده سرِ بر"نی"            خـورشیـد شـده بر سـر هـر بـام پـیاده

ناموس خدا،زینب کبری،به زمین خورد            تـا بـیـن خـلایـق شـود اســلام پــیــاده

گر خـزانی شده‌ام باغ و بهارم اینجاست           هـمـۀ زنـدگی‌ام، دار و نـدارم ایـنجـاست

چه کسی گفته که زینب حرمش در شام است؟           بـگـذاریـد بـمیـرم که مـزارم ایـنجـاست

شاخـه‌ای گـل و کمی آب به زینب بدهید           که بـپاشم سر این قـبر، نگـارم اینجاست

می‌نشیـنم مگر از خاک سر آرد بیـرون           من ز شام آمده‌ام صبح قـرارم اینجاست

کوچک است آه ولی قبر علی اصغر نیست           به خـدا قـبر عـلـمـدار و ندارم اینجاست

با چه حالی بروم سـوی مدیـنه چه کنم؟           من که هم جان و دلم، هم کس و کارم اینجاست

بال و پرم شکـست ولی نهضت تو ماند            این قـامـتـم خـمـیـد ولی عـزّت تو مـاند

گـیسوی من سپـید شد و روی من کـبود            تـا پـرچـم ولایـت تـو هـیـبـت تـو مـانـد

عـیـبی نـدارد از تو مرا دشمنـت گرفت            چـون با دعای مـادرمان تـربت تو ماند

بـی‌حـرمـتی اگـر چـه به آل رسـول شـد            امّـا قـسـم به آل عـلی حـرمت تـو مـانـد

نـاگــفــتـه‌هـای شـام بـمـانـد بـرای بـعـد            فـریـادهـای قــافـلـۀ غــربـت تـو مــانـد

با خـطـبـه‌های کـوفـه و شـام امـامـمـان            از مـقـتـل تو تا به ابـد دولـت تـو مـانـد

هل من معین تو شده "صوت الحزین" من            در بـینِ نسل‌ها نَـفَـس حـضرت تو ماند

یـک آشــنــا نــبــود اگـر یــاری‌ام کـنـد            تا روز حشر، درد و غـم محنت تو ماند

برگـشتـم از اسارت و شـرمنـده‌ام ز تـو            در گـوشۀ خـرابـه گُـل زیـنت تـو مـانـد

جـای عـلی‌اکـبـر و عـبـاس و قـاسـمـت            یک کاروان اسیـر پِـی نـصرت تو ماند

بُـردم پـیـام فـاطـمی‌ات را به هـر دیـار            خصمت فـنا شد و عَـلـَم قـدرت تو مانـد

بـا این هـمه مـصائب سنگـین این سفـر            دین زنده مانـد و رایحۀ عـبرت تو ماند

ای کـربـلا به قـافـلـۀ کـربـلا بـبـین            حـال مسـافـرانِ به درد آشـنـا ببـین

مـا زائـران خـون خــدائـیـم کـربـلا            بر کـاروان زائـر خـون خـدا بـبـین

سوغات درد و خون جگر ارمغان ماست            احـوال ما ز وضع پـریشان ما ببین

من زینبم که درد چکد از نگـاه من            در هر نگـاه شعله چـندین بـلا ببین

رویم کبود و دست کبود و بدن کبود            یـاس کـبود گر که ندیـدی مرا ببین

اطفال را به گردن و بازو و دست و پا            آثـار تـازیــانـه و بـنـد جــفـا بـبـیـن

هر یک کنار قـبر شهیدی کند فغان            هر بلـبـلی کـنار گـلی در نـوا ببـین

از سجده‌های نیمه شب و خطبه‌های روز            بشکـسته‌ایـم پـشت سـتم را بـیا ببین

هر جا کنند فـتح، گذارند یک سفیر            وین رسم تازه نیست، بود هر کجا ببین

ما نیـز بر رقـیه سپـردیم کـار شـام            تا او کـند سفـارت عـظما به پا ببین

بـاز آوای جـرس بـر جگـرم آتـش زد            اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد            سـوز دل بیـشتر از پیش ترم آتش زد

پـاره‌های دلـم از چـشـم تر آیـد بیرون
وز نـیـستان وجـودم شـرر آید بـیرون
دوستان با من و دل ناله و فـریاد کنید            آه را با نـفـس از حبـس دل آزاد کـنید
اربـعـیـن آمده تا از شـهــدا یـاد کـنـیـد            گریه بر زخـم تن حضرت سجاد کنید
مرغ دل زد به سوی شهر شهیدان پر و بال
پـیـش تا از حـرم الله کـنـیـم استـقـبـال
جابر اینجا حرم محترم خـون خداست            هر طرف سیر کنی جلوۀ مصباح هداست
غسل از خون جگر کن که مزار شهداست            سر و دست است که از پیکر صد پاره جداست
پیرهن پاره کن و جامۀ احـرام بپـوش
اشک ریزان به طواف حرم الله بکوش
جابرا هم چو ملک پر بگـشا بال بزن            نـالـه بـا سـوز درون عـلی و آل بـزن
بر سر و سینۀ خود در همه احوال بزن            خم شو و سجده کن و بوسه به گودال بزن
چهره بگذار به خاکی که دهد بوی حسین
ریخته بر روی آن خون ز سر و روی حسین
جابرا اشک فشان ناله بزن زمزمه کن            گریه با فاطمه از داغ بـنی فاطمه کن
در حـریم پـسر فـاطمه یاد از همه کن            روی از گوشۀ گودال سوی علقمه کن
اشک جاری به رخ از دیدۀ دریایی کن
دست سقا ز تن افـتاده، تو سقـایی کن
گوش کن بانگ جرس از دل صحرا آید            ناله‌ای سخت جگر سوز و غم افزا آید
پـیــشـبـاز اســرا دخــتــر زهــرا آیــد            بـه گـمـانـم ز سـفـر زیـنـب کـبـرا آیـد
حـرمی روی به بین الحـرمین آوردند
از سفـر نـالـۀ ای وای حـسیـن آوردند
بلبـلان آمده گـل‌ها همه پرپـر گـشتـنـد            حـرم الله دوبـاره به حـرم بـرگـشـتـنـد
زائر پـیکـر صد پـارۀ بـی‌سر گـشتـند            هـمگـی دور مـزار عـلی اکـبر گـشتند
گـودی قـتـلگه و عـلـقـمه را می‌دیـدنـد
هر طرف اشک فشان فاطمه را می‌دیدند
آب بر سینۀ خود دید چو تصویر رباب            عرق شرم شد و سوخت از شرم شد آب
جگر بحر ز سوز جگرش گشت کباب            شیر در سینه مادر، علی اصغر در خواب
یـاد شش ماهه و گهـوارۀ او می‌افـتـاد
به دو دستش حرکت های خیالی می‌داد
نـفـس دخت عـلی شعـلـۀ مـاتـم می‌شد            قامت خـم شده‌اش بار دگر خـم می‌شد
تاب می‌داد ز کف طاقت او کم می‌شد            پیش چشمش تن صد پاره مجسم می‌شد
حنجر غرقه به خون در نظرش می‌آمد
یـادش از بـوسۀ جـد و پـدرش می‌آمـد
بـاز هـم داغ روی داغ مکـرر می‌دیـد            بـاغ آتـش زده و لالـۀ پـرپـر مـی‌دیــد
لحظه لحظه تن صد چاک برادر می‌دید            فـرق بشکـسـتـۀ عـباس دلاور می‌دیـد
رژه می‌رفت مصائب همه پیش نظرش
داغ ها بود که شد تازه درون جگرش
گـریه آزاد شده بغـض گـلـو را بـسـته            کرده فریاد درون حنجـره‌ها را خسته
داغـداران هـمـه فـریـاد زنـنـد آهـسـته            ذکـرشـان یـا ابـتـا یـا ابــتـا پـیـوسـتــه
اشک اطـفـال دل فـاطـمه را آتـش زد
گـریۀ زینـب کـبری هـمه را آتـش زد
گفت ای همدمم از لحظۀ میلاد حسین            ای سلامم به جراحات تنت باد حسین
از همان روز که چشمم به تو افتاد حسین            آتش عشق تو زد بر جگرم باد حسین
من و تو در بغـل فـاطـمه با هـم بودیم
همدم و یار به هر شادی و هر غم بودیم
حال بر گو چه شد از خویش جدایم کردی            در بـیـابـان بـلا بُــرده رهـایـم کـردی
گـاه در گـوشـۀ گـودال دعـایـم کـردی            گاه بر نـوک سنان گـریه برایم کردی
چشمم افتاد سر نیزه به اشک بصرت
جگرم پاره شد از خواندن قرآن سرت
کـثـرت داغ سـراپـا تب و تـابـم کـرده            خون دل سرزده از دیده خضابم کرده
سخنی گـوی که هجـران تو آبـم کرده            چهـره بنـمـای که داغ تو کـبابـم کرده
بر سر خاک تو از اشک گلاب آوردم
گرچه خود آب شدم بهر تو آب آوردم
روزها هر چه زمان می‌گذرد روز توأند            ظالمان تا ابد الـدهـر سیـه روز تـوأند
اهـل بیت تو هـمه لشکـر پیروز توأند            که پـیام آور فـریـاد ستـم سـوز تـوأنـد
سرکشان یکسره گشتند حقیر تو حسین
شـام شد پایگه طفـل صغـیر تو حسین
دشمنان از سر کـویت به شـتابم بردند            بعـد کـوفه به سـوی شام خرابم بردند
به اسارت نه که با رنج و عذابم بردند            با سـر پاک تو در بـزم شـرابم بـردند
شام را سخـت تر از کـربـبلا می‌دیـدم
سر خونین تو در طشت طلا می‌دیـدم
شامـیان روز ورودم هـمگی خـندیدند            سر هر کوچه به دور سر تو رقصیدند
عـید بگـرفـته همه جامـۀ نـو پوشیـدند            لـیک با زلـزلـۀ خـطـبـۀ من لـرزیـدند
گرچه باران بلا ریخت به جانم در شام
کار شمـشیر عـلی کرد زبـانم در شام
گرچه این بار به دوش همگان سنگین بود            آنچه گـفـتـیم و شنـیدیـم برای دین بود
و آنچه پنداشت عدو تلخ به ما شیرین بود            ارث ما بود شهادت، شرف ما این بود
میثم ابیات تو چون شعلۀ ظالم سوزند
تـا خـدایی خـدا حـزب خـدا پـیـروزنـد

سلام ای نازنین آلاله‌های سرخ زهرایی           که بشکفتید روی نیزه‌ها در اوج زیبایی

سلام ای یوسف بی‌پیرهن! ای بحر لب تشنه!           سلام ای آفتاب منخسف! ای ماه صحرایی!

زجا برخیز، ای اشکم نثار حنجر خشکت!           که از بهر تو آب آورده‌ام با چشم دریایی

اگر چه قامتم خم گشت از کوه فراق تو           خدا داند شکستم پشت دشمن را به تنهایی

سر تو قطعنامه خواند و من تکبیر می‌گفتم           که بر بیدادگر طشت طلا شد طشت رسوایی

اگر از شام می‌پرسی زننگ شامیان این بس           که با سنگ جفا کردند از مهمان پذیرایی

چنان داغ تو آبم کرده و از پا درافکـنده           که ممکن نیست جز با چشم تو زینب را تماشایی

به لطف و رأفتت نازم که در ویران سرا یک شب           سر پاک تو شد بر ما چراغ گردهم آیی

خـدا دادِ دل ما را ز اهـل شـام بـسـتـانـد           که بهر کف زدن کردند دور ما صف آرایی

گرفتم پیکرت را چون به روی دست در مقتل           گریبان چاک زد ازاین شکیبایی، شکیبایی

قبول حضرتت افتد که همچون ابر باران زا           به یاد حلق خشکت چشم میثم گشته دریایی

به زخمهای تنت چون اشاره می‌کردم            به دامن از مژه جاری ستاره می‌کردم

بـرای رفـتنِ تا کـوفـه، داشـتـم تـردیـد            به مـصحـف بدنت اسـتخاره می‌کردم

ز سیل گریه لـرزان خـویش در کوفه            خـراب پــایــۀ دار الامـاره مـی‌کــردم

کـبـوتـران حـریـم تو را به هر منـزل            به قـصد منزل دیگـر شماره می‌کردم

به طشت زر به لبت چوب خیزران می‌زد            یزید و، من به تحـیّـر نـظاره می‌کردم

به سینه چنگ زنان خیره می‌شدم به رباب            چو یـاد تشنـگی شیـرخـواره می‌کردم

به قطره قـطره اشکم ازین سفـر تائب            هـماره آب، دل سنگ خـاره می‌کـردم

آمـده سـرشـکـسـتـه مـحـنـت              آمـده اشک ریـز بُـت شکـنت

الـســلام ای مـرمــلٌ بـدمــاء              چه خبر از هـزار زخـم تنت

از دو تا لاله‌های من چه خبر              چه خبـر از سپـاه بـی‌کـفـنت

حال شش ماهه حرم خوب است؟              چه خبر از دو حیدر حسنت؟

خیز و بنگر به حال و اوضاع              اولـیـن کـاروان سیـنـه زنـت

عـلـم مـا شـکـسـتـه گـهـواره              پرچـم ماست کهـنه پیـرهـنت

جمع ما روضه خوان نمی‌خواهد              نـوحۀ ماست نـام دل شکـنت

تن هشتـاد و چـند عـزادارت              وضع بهـتـر نـدارد از بـدنت

خیز و بنگر به موسفـیـدانت

بر سـپـاه کـبـود و گـریـانـت

یـاس بودم که پرپـرت شده‌ام              قـد کـمـانی حـنجـرت شـده‌ام

قـتلگـاهـت عجب حرایی شد              وحـی آمـد پـیـمـبـرت شـده‌ام

اقراء اقراء رسید و حس کردم              آخـرین تیـر لـشکـرت شده‌ام

پیکر و موی من سیاه و سفید              چه قدر شکل مـادرت شده‌ام

یار بی‌سر، سرت سلامت باد              من عـزادار دخـتـرت شـده‌ام

چـشم‌هـایـم نـشد شبـی بـستـه              بس که دلـواپس سرت شده‌ام

بانی اشک خون صبح و شب              طالب خـون حـنجـرت شده‌ام

در مـیان مـحـلـه‌هـای یـهـود              حـیدر جـنگ خـیـبرت شده‌ام

آب رفــتــم کــمـان شـدم امـا

پس گرفتم سرت ز خو لی‌ها

آسمان سر به زیر شد ای وای              خواهر تو اسیـر شد ای وای

قـسـمت پـاره‌هـای پـیکـر تو              تکه‌های حصیر شد ای وای

نـگــران ربـاب هـســتـم مـن              در اسارات چه پیر شد ای وای

رفت عباس و هر کس و ناکس              سر طفل تو شیر شد ای وای

شـکـم خـالـی سـه سـالـه تــو              لگدی خورد و سیر شد ای وای

حـوریت در خـرابـه ملـعـبـۀ              عقده‌ها از غدیر شد ای وای

سهم طفـلان وحی خیرات و              لـقـمه‌های پـنـیـر شد ای وای

اشک هـامان بسـاط تـفـریـح              مردمانی حـقـیر شد ای وای

رفتی و شعله گشت یاور من

معـجـرم را ببـیـن بـرادر من

عـذار نیـلی و قـدّ خـم و چـشم تر آوردم           گـلاب اشک بهـر لالـه‌های پرپر آوردم

زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن           که از جسم شهیدانت، دلی زخمی‌تر آوردم

تمام یاس هایت را به شام از کربلا بُردم           چو برگشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم

مسـافـر از برای یـار سوغـات آورد اما           من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم

اگرچه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن           که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم

تو بر من از تن بی‌سر خبر ده ای عزیز دل!           که من برتو خبرهای فراوان از سر آوردم

چهل منزل سفر کردم به شهر شام و برگشتم           خبر ازچوب و از لعل لب و طشت زر آوردم

زاشک چشم و سوز سینۀ مجروح وخون دل           همانا مرهمت بر زخـم های پیکر آوردم

قـدِ خم، مویِ آشفـته، تنِ خسته، رخِ نیلی           به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم

زسیل اشک دریا کرده‌ام چشم محبان را           به آهـم شعـله‌هـا از سیـنۀ میثم بـرآوردم

هر قدم یک پنجره از شوق واکردی به سویم           می‌توانم از همین جا عطر صحنت را ببویم

قـطره‌ام اما سرِ دریـا شدن دارم دوبـاره           می‌روم خود را در اقیانوس نور تو بشویم

حُرّم و دارم به سمت شاه برمی‌گردم ای کاش           گرچه دستم خالی است اما نریزد آبرویم

لطف تو حتی مجال شرم را از من گرفته           مرحمت کردی نیاوردی بدی‌ها را به رویم

پابرهنه می‌دوم سوی تو مست از جام عشقم           قطره قطره چای شیرین عراقی‌ها سبویم

آنقدَر مستم که گاهی از خودم می‌پرسم اصلا           من به سوی تو می‌آیم یا تو می‌آیی به سویم؟

بی‌تو سر شد در میان حیرت و غفلت، جوانی           با تو اما آب رفـته باز می‌گردد به جویم

تـمام دشت به حـالـم نـظاره می‌کردند            به یکـدگر پی غـارت اشاره می‌کردند

بـرای بـردن یـک گـوشـوارۀ نـاچـیـز            حرامیان به خـدا گوش پاره می‌کردند

************************

رونــمـایـم از ســفـر کــوه غــم اسـت            قـامـتـم از کـولـه بـار غـــم خـم اسـت

از مــیــان ایـن هــمـه طـفــل یــتــیــم            دخـتــر شـیـریـن زبــان تـو کـم اسـت

************************

بی‌تـو بـبـیـن کـبـوتـر بی‌بـال می‌شـوم            از گـریـۀ زیـاد چـه بـد حـال می‌شـوم

تا پلک می‌نهـم به روی هم حسین من            گـویا دوبـاره وارد "گـودال" می‌شـوم

دلم هـوای حـرم کرده حضرت ارباب            تو را به جان عـزیزت بیا مرا دریاب

دوبـاره شـور پیـاده روی به سر دارم            شبانه سوی حرم، گریه، زمزمه، مهتاب

نه خـرج راه و نه ویزا و نه گذرنامه            سفـر، رسیـده! مهـیـا نمی‌شـود اسـباب

دو چشم سرخ و دل آشوبه‌های بی‌پایان            سزای این دل بی‌تاب و دیدۀ بی‌خواب

هـوای سـیـل خـروشـان زائـران دارم            مرا بـبر که نـمانـم اسیـر این مـرداب

تمام آرزوی من جواب این حرف است            سلام حضرت خورشید و ماه عالمتاب

شهـیـد راه ظـهـور و زیـارتـم گـردان            تو را به جان رقـیه مـرا بخـر اربـاب

از هُـرم آتش عـطشت آفـتاب سـوخت            از خشکی لبت جگر نهـر آب سوخت

از بس برای ماتـم تو نـوحه خـوانده‌ام            از سوز نالـه‌ام دل زار ربـاب سوخت

با شرح روضه‌هـای تو بیـن مـقـاتـلت            هر حرف و سطر و صفحه میان کتاب سوخت

مهـلـت نـداد داغ تـو آهـم به لـب رسد            قـلبم کنار مقـتـل تو بی‌حـساب سوخت

پرسیدم از تو ای تن زخمی سرت کجاست            رگ های گردن تو به وقت جواب سوخت

لب‌های خشک چوب، به حال لبت حسین            هنگام خواندن تو به بزم شراب سوخت

مُـردم پس از غـم تو ولی بیـشتـر دلـم            وقتی که شد محاسنت از خون خضاب سوخت

آتـش گـرفت جـان و تـنم بعـد رفـتـنت            حتی وجود خواهر تو بین خواب سوخت

لب تشنه‌ای و از لب نِی کام بُرده‌ای            با کـربـلا دل از هـمه ایـام بُـرده‌ای

آب فـرات و آب حـیـاتـنـد تـشـنه‌ات            آب بـقـاء را تـو لـبِ جــام بـرده‌ای

با اشک و نوحه و علم و روضه و عزا            تا قـلب کـفـر، پرچـم اسلام، برده‌ای

روز ازل که نـوکـرِتـان تا اَبـد شدم            با إذن فـاطـمه، تو مـرا نـام برده‌ای

عادت نکرده‌ایم، بجز خوانِ نعمتت            مـا را کـنـار سـفـرۀ اکـرام بـرده‌ای

آری سعـادتِ بشریـیَت بدست تست            تو بَـرده را، به بنـدگیِ تـام بـرده‌ای

عالَم فقیرِ شور و شعورِ حسینی است            چون عقل و عشق را تو به فرجام برده‌ای

والله دشـمنـانِ تو تا حـشر بـاخـتـنـد            تاریخ را تو، تا به سرانجام برده‌ای

یک اربعین، هزار هزار اربعین شده            یک قافله، اگر چه تو از شام برده‌ای

مـفـهـوم تَر ز مـأذنـه‌ها و مـنـاره‌ها            تکـبیر را تو بر سرِ هر بام برده‌ای

با رأس خویش بر سر نی ها و کنج دِیر            اسـلام را به شیـوۀ گـمـنـام بـرده‌ای

وقتی که تو پناه به عـباس می‌بـری            یعنی برای خیمه چه پـیغـام برده‌ای

زینب ولی، بدونِ علمدار، بی‌حسین            میگفت با سرت، تو مرا شام برده‌ای

مهدی اگر که صبح و مسا گریه میکند            ارثی است که تو از همه اقوام برده‌ای

ای حسینی که تنت بر خاک و بر نی شد سرت           آمد از شام بلا با حال مضطر خواهرت

خوب بنگر ‌ماجرای کوچه را در من ببین           مثل بابا دست من بسته، رخم چون مادرت

حال برخـیز و تمـاشا کن که زینب آمده           با قدی که خم شد از داغ تو و آب آورت

تو به زیر دست و پا و من به زیر دست و پا           آه از بـال و پـر من وای از بـال و پرت

تا که خنجر بوسه زد بر حنجرت گفتم به خویش           کاش می‌شد تا ببوسم جای خنجر حنجرت

گفـتی آنجا تا که زینـتها بگـیرم از زنان           پس چرا دیدم به دست دیگران انگشترت؟

بی گمان از نیزه می‌دیدی تو در بازار شام           حال زار نوگـلان و غـنچه‌های پـرپرت

آمـدم امـا بــرادر شـرمگـیـنـم از رخـت           در خرابه دفن شد جسم سه ساله دخترت

ای خفته زیر خاک چه خاکی به سر کنم            بـاور نداشـتم که به قـبـرت نـظر کـنم

ای همسفر به خواب و خیالم نمی‌رسید            با تو نه بـلکه با سـر تو من سفـر کنم

با یاد روز واقـعـه جـا دارد از غـمت            لطمه زنان کنار تو جان محـتضر کنم

با کعـب نـی جـدا شـده‌ام از تو یا اخـا            حتی نشد که حلـق تو با اشک تر کـنم

بـهـرم دعـا نـمـا که مـبـادا دوبـاره از            دروازه‌هـای شــام بـلا مـن گـذر کـنـم

مانده صدای چوب و لبت بین گوش من            صد آه تا که یـاد تو و طـشت زر کـنم

رنجیده سرفرازم و پیش تو سر به زیر            آخـر چگـونه شـرح غـم آن سحـر کنم

طفـل سـه سالـۀ تو میان خـرابه گـفت            بـایـد بـه مـرگ، چـارۀ داغ پـدر کـنـم

با دست خـسته زیر لحـد جای دادمش            جا دارد از خجالت تو جان به در کنم

دلخون تر از ابر و طوفان، غمگین تر از باد و باران           مانده به راهِ برادر، تنهاترین چشمِ گریان

درموجِ خون نیمه باز است،چشمی‌که جانی ندارد           پیراهنی غرقِ خون را، بر سینه‌اش می‌فشارد

ای رفتنت قاتلِ من، باز آ و بنگر دوباره           این مرگِ تدریجی‌ام را، جان دادنِ بی‌شماره

یادم نرفته برادر، عهدی که من با تو بستم           اما تو رفتی و ماتم، بی‌تو چِسان زنده هستم

یادم نرفـته چگـونه، تا قـتـلگاهت دویـدم           آری برادر شکـستم، آری بـرادر بُریـدم

رفتی ندیدی زِ داغت، با دودمانم چه کردی           با آتشت کُن تماشا،با استخوانم چه کردی

رفتی ندیدی لوایت، دل از من و نیزه‌ها بُرد           اُفتاد و در پیشِ طفلت، سنگی که کُنج لبت خورد

رفتی ندیدی که زینب، در کوچه‌ها دربه در شد           منزل به منزل پیاده، با قاتلت همسفر شد

یادم نرفته که عباس، در اضطرابم نیامد           من بـودم و ناقـۀ غـم، اما رکـابـم نـیـامد

آه ای تنِ بـوریایی، آه ای لبِ خیـزرانی           مثل رقیه برادر، من را بِبَر ... می‌توانی

رسیدم از سفری که مرا زِ پـا انداخت            مرا به حـلـقۀ لبخـند و ناسـزا انـداخت

رسیـدم از سفـری که یـتـیم را کـشتـند            از آن سفر که به زلفش چه شانه‌ها انداخت

از آن سفر که یهودی به حالِ ما خندید            به طعنه تکۀ نانی به پیـشِ ما انداخت

از آن سفر که پس از کوچه دخترانت را            میانِ مجـلس چـشمـانِ بی‌حـیا انداخت

از آن سفر که به سنگی شکست دندانت            لبانِ سرخِ تو را آخر از صدا انداخت

چـقدر پیش نگـاهم اصابتِ یک سنگ            به رویِ خاک سرت را زِ نیزه‌ها انداخت

تمام اهـل و عـیالت به کُـنجِ ویـران و            سرِ تو را به رویِ طشتی از طلا انداخت

فـقط نه حلقۀ زنجیر و خیـزران دیدیم            که رویِ چهـرۀ ما تازیانه جا انداخت

نـفـس بـده که بگـویم بر آتـشِ جـگـرم

تـوان بـده که بگـویم چه آمده به سـرم

به رویِ دست رسیـدم که تـار می‌بیـنم            هـنـوز دور و بـرم را غـبـار می‌بـیـنم

هنوز در نظرم مانـده شیبِ آن گـودال            هـنوز زخـمِ تو را بـی‌شُـمـار می‌بـیـنم

در ازدحامِ حرامی و سنگ و سرنیزه            سری بُریـده در آن گـیر و دار می‌بینم

برای فاتحه خواندن به جـسمِ بی‌جانت            به گرد گرد تو صد نیـزه دار می‌بیـنم

تو رفتی و زِ غمت قامتِ کمانم سوخت

فراق شعله شد و بی‌تو دودمانم سوخت

چگونه با تو بگویم چگونه خواهر رفت            تمام سویِ دو چشمم پس از برادر رفت

به جای آن همه تیـری که بر تنت آمد            لباس کهـنه و انگـشتـری مطهـر رفت

صدای حرمله می‌آمد و نوایِ طفلِ رباب            کنار نیزۀ طفـلش زِ هوش مـادر رفت

حرم در آتش و طفلی نفس نفس می‌زد            نگاهها پِیِ غارت به سمتِ دختر رفت

برای غـارت یک گـوشـوارۀ کـوچک            دو چشم رفت، گُلِ سر شکست، معجر رفت

جدا زِ مـونـس و یار و شـفـیـق آمـده‌ام

برای بـوسه به زخـمی عـمیـق آمـده‌ام